İyileşmek de Bir Bakım Biçimidir

Kırıldığın yerden güçlenmek için önce orayı fark etmen gerekir. Hayatın içinde kaçınılmazdır yara almak; bazen ince bir sözle delinirsin, bazen ihanetin soğuk eli dokunur ruhuna, bazen de görmezden gelinmekle yok sayılırsın. Bu yaralar görünmez olabilir, hatta kendimiz bile onları görmezden gelebilir. Ancak unutma ki bastırılan hiçbir acı iyileşmez; o acı, sessizce içinde şekil değiştirir, belki biçim değiştirir ama yok olmaz. Kişisel bakım sadece krem sürmek, cildi nemlendirmek, dış görünüşe özen göstermek değildir. Kişisel bakım, yaralarını kabul etmektir. Duygularını inkâr etmeden yaşamak, onları olduğu gibi görebilmektir. Çünkü iyileşmek, sadece fiziksel değil; duygusal bir süreçtir. Ve bu süreçte en çok ihtiyaç duyduğun şey, kendine gösterdiğin şefkattir. Belki uzun zamandır kendine sarılmadın. Belki aynaya bakarken gözlerine hiç dikkatle bakmadın; orada yorgun ama dirençli bir ruh olduğunu fark etmedin. Belki içinden geçenleri dinleyecek, anlayacak birini bekledin hep; ancak o kişi bazen sadece sen olabilirsin. İşte bu yazı sana bir hatırlatma olsun: En çok kendini dinlemeyi öğrenmelisin. Çünkü gerçek iyileşme, başkalarının sözüyle değil, kendi iç sesinle başlar. Yaraların seni tanımlamaz. Seni oluşturan sadece yaşadıkların değil; onlarla nasıl baş ettiğin, ne kadar nazik olduğun, ne kadar sabırlı kaldığındır. Kendine zaman tanı, sabır göster, nazik ol. Dışarıdan bakıldığında belki zayıf görünürsün ama içinde büyük bir direnç, çiçek açmaya hazır bir tohum taşıyorsun. İyileşmek de bir bakım biçimidir. Ve her bakım, kendine verdiğin değerin sessiz, ama güçlü bir ilanıdır. Unutma, kırık kalpler de çiçek açar. Toprağın en derin yerinde saklı kalan tohum gibi, senin içindeki güç de sabırla, sevgiyle filizlenir. Yeter ki suyu eksik etme; kendine şefkatle yaklaş, acılarını gör ve onlara iyi bak. İşte bu yüzden, bugün biraz dur ve kendine sor: “Bugün kendi yaralarıma ne kadar iyi baktım?” Çünkü iyileşmek, kendini sevmenin en büyük ve en cesur adımıdır.

Kırıldığın yerden güçlenmek için önce orayı fark etmen gerekir. Hayatın içinde kaçınılmazdır yara almak; bazen ince bir sözle delinirsin, bazen ihanetin soğuk eli dokunur ruhuna, bazen de görmezden gelinmekle yok sayılırsın. Bu yaralar görünmez olabilir, hatta kendimiz bile onları görmezden gelebilir. Ancak unutma ki bastırılan hiçbir acı iyileşmez; o acı, sessizce içinde şekil değiştirir, belki biçim değiştirir ama yok olmaz. Kişisel bakım sadece krem sürmek, cildi nemlendirmek, dış görünüşe özen göstermek değildir. Kişisel bakım, yaralarını kabul etmektir. Duygularını inkâr etmeden yaşamak, onları olduğu gibi görebilmektir. Çünkü iyileşmek, sadece fiziksel değil; duygusal bir süreçtir. Ve bu süreçte en çok ihtiyaç duyduğun şey, kendine gösterdiğin şefkattir. Belki uzun zamandır kendine sarılmadın. Belki aynaya bakarken gözlerine hiç dikkatle bakmadın; orada yorgun ama dirençli bir ruh olduğunu fark etmedin. Belki içinden geçenleri dinleyecek, anlayacak birini bekledin hep; ancak o kişi bazen sadece sen olabilirsin. İşte bu yazı sana bir hatırlatma olsun: En çok kendini dinlemeyi öğrenmelisin. Çünkü gerçek iyileşme, başkalarının sözüyle değil, kendi iç sesinle başlar. Yaraların seni tanımlamaz. Seni oluşturan sadece yaşadıkların değil; onlarla nasıl baş ettiğin, ne kadar nazik olduğun, ne kadar sabırlı kaldığındır. Kendine zaman tanı, sabır göster, nazik ol. Dışarıdan bakıldığında belki zayıf görünürsün ama içinde büyük bir direnç, çiçek açmaya hazır bir tohum taşıyorsun. İyileşmek de bir bakım biçimidir. Ve her bakım, kendine verdiğin değerin sessiz, ama güçlü bir ilanıdır. Unutma, kırık kalpler de çiçek açar. Toprağın en derin yerinde saklı kalan tohum gibi, senin içindeki güç de sabırla, sevgiyle filizlenir. Yeter ki suyu eksik etme; kendine şefkatle yaklaş, acılarını gör ve onlara iyi bak. İşte bu yüzden, bugün biraz dur ve kendine sor: “Bugün kendi yaralarıma ne kadar iyi baktım?” Çünkü iyileşmek, kendini sevmenin en büyük ve en cesur adımıdır.